Wiewiórka szara to stały mieszkaniec angielskich parków i lasów. Tego małego i niezwykle uroczego gryzonia spotkać można w czasie spacerów, przejażdżek na rowerze i pikników. Wiewiórki szare lubią być dokarmiane z ręki i wcale nie boją się ludzi. Niech Cię jednak nie zwiedzie przyjecielski charakter wiewiórek szarych, są one bowiem zagrożeniem dla ekosystemu.
O wiewiórkach szarych w brytyjskich mediach w ostatnich latach mówiło się całkiem sporo. Nikt nie wspominał o przyjacielskim usposobieniu wiewiórek a raczej o ich negatywnym wpływie na ekosystem. Otóż wiewiórka szara nie tylko wyparła całkowicie z Wysp wiewiórkę rudę, ale co gorsze z braku pożywienia wyjada korę drzewną. Gryzonie zgryzają korę, zjadają tkankę powodując tym samym znaczne osłabienie drzew. Do tego także w wyniku braku pokarmu wyjadają jaja ptasie. Rząd brytyjski na początku w 2021 roku zdecydował o zahamowaniu rozrodu wiewiórek szarych, aby zaprowadzić równowagę w ekosystemie.
Fakt, wiewiórka szara wyrządza spore szkody, ale nie da się ukryć, że jest przeuroczym stworzeniem. Jest przyjazna w stosunku do ludzi szczególnie tych, którzy dokarmiają je orzechami.
Wiewiórka szara – skąd się wzięła i gdzie występuje?
Wiewiórka szara naturalnie występuje we wschodniej części Kanady oraz USA. Do Wielkiej Brytanii została sprowadzona w 1889 roku. Wtedy też na wolność w hrabstwie Bedfordshire wypuszczono ponad 300 gryzoni. Przez ponad sto lat gatunek wiewiórki szarej rozmnożył się na Wyspach i Irlandii w niebywale szybkim tempie. Dziś brytyjskie lasy i parki zamieszkane są przez ponad 3 miliony wiewiórek szarych. Poza Wyspami ten gatunek można spotkać też we włoskim Piemoncie.
Jak już wspomniałam wiewiórka szara jest zagrożeniem dla naszego ekosystemu. Przede wszystkim gatunek ten wyparł rudą wiewiórkę pospolitą. Szare wiewiórki zamieszkiwały tereny bogate w pokarm spychając tym samym rude w miejsca mniej obfite. Poza tym szare są nosicielami wirusa „Squirrel poxvirus”, który prowadzi do śmierci u wiewiórek rudych. Najgorszy jednak wpływ gryzonie mają na drzewa, których korę i tkankę wyjadają. Z tego właśnie powodu rząd brytyjski zdecydował się na radykalne zahamowanie rozmnażania się wiewiórki szarej. Wiewiórki będą miały podawany środek antykoncepcyjny w jedzeniu w specjalnie przygotowanych „pułapkach” rozstawionych w lasach.
Jak wygląda wiewiórka szara?
Jak sama nazwa wskazuje wiewiórka ma kolor szary lub szaro-srebrny. W Kanadzie występuje też gatunek o kolorze czarnym. Długość ciała ma ok 30 cm, a ogon liczy długość 20 cm.
Co jedzą wiewiórki szare?
Są one głównie roślinożercami. Najchętniej zajadają się orzechami, żołędziami, kasztanami, szyszkami, korą drzewną. Jeżeli nie mają dostępu do pokarmu to jedzą też drobne insekty i jaja ptasie.
Wiewiórki żyjące w parkach publicznych są bardzo przyjazne i nie boją się ludzi. Chętnie jedzą orzechy z ręki a nawet wspinają się po nogach. Często można spotkać całe rodziny szukające jedzenia z rąk ludzi. Można je dokarmiać wszystkimi rodzajami orzechów oczywiście niesolonych.
Czy wiewiórki szare są niebezpieczne?
Jak już wspomniałam wiewiórki są nosicielami wirusa „Squirrel poxvirus”, który jest szkodliwy nie tylko dla wiewiórek rudych, ale i dla ludzi. Ja przyznam, że dokarmiam wiewiórki dosyć często i szybko potem dezynfekuję ręce. Zdaję sobie sprawę, że są one nosicielami tego wirusa, ale nie mogę oprzeć się pokusie dokarmiania ich, bo są tak urocze.
Poza tym wiewiórki są gryzoniami. Mają ostre pazurki i zęby, więc w bliskim kontakcie także trzeba uważać, żeby nasz mały przyjaciel nie zadrapał podczas dokarmiania. Jeżeli boisz się podejść bliżej to możesz zwyczajnie zostawić orzechy pod drzewem lub na gałęzi.
Gdzie spotkać wiewiórki szare w Londynie?
Dosłownie w każdym parku londyńskim można spotkać wiewiórkę szarą. Najbardziej oswojone i zaprzyjaźnione mieszkają w Hyde Park. Często też spotykam je w parku Greenwich, Holland’s Park oraz Regent’s Park.
